(منبع اصلی: روزنامهٔ هم‌میهن)
نورمن فینکلشتاین نظریه‌پرداز، فعال سیاسی و روشنفکر آمریکایی، یکی از برجسته‌ترین نظریه‌پردازان تاریخ منازعهٔ اسرائیل و فلسطین و یکی از پرشورترین مدافعان آزادی فلسطین است. کتاب‌های او در باب غزه در روزهای اخیر و همزمان با تهاجم گسترده‌ی اسرائيل به غزه در صدر پرفروش‌ترین کتاب‌های حوزه‌ی خاورمیانه در سایت آمازون بوده است. در مصاحبه‌ی حاضر که چند روز پیش توسط وب‌سایت تی‌آر‌تی ورلد انجام شده فینکلشتاین به ریشه‌های خشم و نفرت فلسطینیان از اسرائيل پرداخته و با ارجاع به زمینه‌های تاریخی رخداد هفته‌ی گذشته، شورش فلسطینیان را خیزش بردگانی می‌داند که دیگر تاب تحمل شرایط تحقیر‌آمیز و غیرقابل تحمل غزه را ندارند.
🔸 […] قطعاً این احتمال وجود داشت که اگر اسرائيل اجازه می‌داد نتایج انتخابات سال ۲۰۰۶ در فلسطین به اجرا درآید، اجازه می‌داد نتایج منتشر شود (نتایجی که حمایت مردمی از حماس را نشان می‌داد) و با محاصره‌ی غزه آن را از بقیه جهان جدا نمی‌کرد، ما کم‌وبیش یک چرخه‌ی انتخاباتی عادی را شاهد بودیم. به یاد بیاورید که جیمی کارتر، رئیس‌جمهور سابق ایالات‌متحده آن انتخابات را کاملاً عادلانه و آزاد اعلام کرد. درست است؟ اگر ثابت می‌شد که حماس مانعی بر سر راه یک زندگی خوب برای فلسطینیان است، آنها می‌توانستند در نهایت این حزب را از قدرت کنار بگذارند. همانطور که در هر جامعه‌ی دموکراتیکی اتفاق می‌افتد و یا باید بیفتد.
اما هرگز اجازه داده نشد که آن فرآیند عملی شود. نمی‌توانم پیش‌بینی کنم که بعد از انتخابات [در صورتی که به نتایج‌اش احترام گذاشته می‌شد] چه اتفاقاتی ممکن بود رخ دهد اما آنچه مسلم بود این بود که محاصره‌ی غزه توسط اسرائیل نفرتی عمیق را از اسرائيلی‌ها در قلب و ذهن مردم غزه ایجاد خواهد کرد.
🔸 اگر فقط از طرف خودم صحبت کنم، می‌توانم تصور کنم که اگر من در یک اردوگاه کار اجباری مثل غزه بودم – و بیشتر این افراد که شبه‌نظامیان حماس هستند و در بیست‌وچند سالگی خود هستند، در آن بزرگ شده‌اند- احساس می‌کردم که در یک قفس هستم. از هفده سال پیش که اسرائیل محاصره را به اجرا درآورده، ۹۹ درصد مردم غزه هرگز از آن منطقه بیرون نرفته‌اند. آنها در آن سوراخ جهنمی پرجمعیت که پنج مایل عرض دارد و بیست‌وپنج مایل طول، به دام افتاده‌اند. هیچ‌کس اجازه‌ی ورود و خروج ندارد. آنها در تمام زندگی خود در آنجا گیر افتاده‌اند و همانطور که هفته‌ی گذشته دیدیم، وقتی برخی از آنها پایشان را از این سوراخ جهنمی بیرون می‌گذارند، کسانی را می‌بینند که زندانبانان آنها هستند و دارند در یک جشنواره‌ی موسیقی می‌رقصند و تعطیلات‌شان را جشن گرفته‌‌اند. در این موقع یک حس نفرت مأیوس‌کننده‌ای بر آدم غالب می‌شود و نمی‌توانم بگویم که شوکه نمی‌شوم.
🔸 در روزهای اخیر من آنچه را که اتفاق افتاد، به‌عنوان شورش بردگان توصیف کرده‌ام. به‌عنوان موضوعی که پیش چشمان‌مان دارد اتفاق می‌افتد، نادرست است که مثل نتانیاهو بگوییم که اسرائيل از طرف یک سازمان و یا دولت خارجی مورد حمله قرار گرفته است. غزه بخشی است که مثل کرانه باختری و بیت‌المقدس شرقی به اسرائیل ضمیمه شده. اگر از نظر تکنیکی و براساس قانونی که در آنجا حاکم شده نگاه کنید، اینها بخش‌های داخلی اسرائيل هستند. برهمین اساس یک سازمان حقوق بشر اسرائيلی به نام بی‌‌سلم (B’Tselem) دو یا سه سال پیش گفت که تنها یک دولت وجود دارد – از اردن تا مدیترانه – که تحت حاکمیت و یا بر پایه‌ی برتری یهودیان بنا شده است. بنابراین فکر می‌کنم نزدیکترین قیاس با آنچه در غزه آغاز شد، شورش بردگان باشد.
🔸 ما می‌توانیم در اینجا تشابهاتی را با رویدادهایی در تاریخ آمریکا همچون شورش نات ترنر (Nat Turner) [که مربوط به شورش بردگان سیاه‌پوست ویرجینیا در سال ۱۸۳۱ علیه اربابان سفیدپوست‌شان بود] ببینیم؛ موضوعی که این روزها دارم در موردش مطالعه می‌کنم. این مشهورترین شورش بردگان در آمریکاست. آن بردگان آمریکایی که از بند رها شده بودند، تعداد زیادی از سفیدپوستان و غیرنظامیان را طی یک حمله به قتل رساندند. از ترنر در تاریخ آمریکا تجلیل شده است. شما به‌عنوان یک روزنامه‌نگار ممکن است بخواهید با دیگرانی که مخالف حماس یا فلسطینی‌ها هستند مصاحبه کنید و از آنها بپرسید که آیا ترنر را محکوم می‌کنند یا خیر. علاقه‌مندم بدانم که آنها چه می‌گویند. من از آنچه اتفاق افتاد خوشحال نیستم. اتفاقات وحشتناکی در آن شورش‌ها رخ داد، اما من آن را محکوم نمی‌کنم.
ترنر در هر حال انسانی مذهبی بود؛ تعصب مذهبی داشت، دقیقاً همچون حماس. جان براون هم که از مدافعان لغو برده‌داری بود، به همین شکل خود را ابزاری در دستان خداوند می‌دانست و آن نگاه جنون‌آمیز را در چشانش داشت. و حالا حدس بزنید چه شده؟ او یکی از پرافتخارترین چهره‌های تاریخ آمریکاست. در واقع او احتمالاً یکی از معدود چهره‌هایی است که پس از مرگش آهنگی برایش ساخته شد. آهنگی به نام «جسمِ جان براون». و این همان آهنگی بود که توسط نیروهای ارتش اتحادیه طی جنگ داخلی خوانده می‌شد.
🔸 اسرائیل اعلام کرده که اجازه‌ی ورود هیچ‌گونه غذا، آب و سوخت به اراضی اشغالی را نخواهد داد. از قوه‌ی عقل خود استفاده کنیم: اگر برای مدتی طولانی، که شاید چند ماه طول بکشد، مایحتاج ضروری زندگی را از یک جمعیت دریغ کنید – مشابه آخرین حمله‌ی بزرگ اسرائیل به غزه به نام عملیات «لبه‌ی حفاظتی» که در سال ۲۰۱۴ انجام شد و ۵۱ روز به طول انجامید- به چه چیزی می‌رسید؟ نسل‌کشی. این اصلاً موضوعی مخفی نیست. اسرائیل برنامه‌های خود را علناً اعلام می‌کند. اینگونه نیست که ما باید به زور از دهان‌شان حرف بیرون بکشیم. نه، آنها خیلی روشن گفته‌اند که می‌خواهند غزه را نابود کنند.
⬅ متن کامل مصاحبه را می‌توانید در این آدرس مشاهده کنید.
⬅ متن انگلیسی را در این آدرس خواهید یافت.
